“En vasî hazîne insanın kendisi, kendi varlığıdır. Bu, öyle sonsuz bir vüs’attır ki, şu koskoca dünyâ onun köşesinde bir toz zerresi kadar kalır.”(12.s.)
“…Şu halde, tamâmen kabiliyetsiz zannedilen bir kimsede de birden bire hakîkate karşı istîdâd uyanabilir.
Fakat tefekkür aşksız olmaz; aşkı olan da hakîkatten uzak olmaz. İnsan aşkla öyle bir hâle gelir ki, ona her şey hitâb eder, her şey söz söyler. Hattâ çok defâ kendi söyler, kendinde kendi öğrenir.”(17-18.s.)
“Hakîkatin yüzünü perdeleyen örtüyü kaldırmak, onu görmek için ancak ve ancak aşk lâzımdır. Halbuki bir zümre vardır ki, bu kâr için kendilerine zorluk ve mücâhede yüklerler.
Bir zümre de vardır ki, ilim ve akılla onu bulmak isterler. Hakîkat aşksız bulunmaz, o bulunmadıkça da hilkatin mânâsına varılmaz.”(18.s.)
“Cehâletten kurtulan, kendini bilenlerdir.”(32.s.)
“Tenin ve âsâbın boyunduruğu altına girmek insanlık mıdır? İnsan, rûhu ile ne kadar büyükse, kalıbının iktizâları ile de o kadar küçüktür. Arzularına zaaflarına körü körüne esîr olan insan merhamete şâyan bir mahlûktur, hattâ hayvandan da.
Zîrâ hayvan, insiyaklarına hükmedecek bir başka kuvvete, irâdeye mâlik değildir. Halbuki insanda, her şeyin üstünde akıl vardır.”(47.s.)
BATMAYAN GÜN,Roman – Yazarı:Sâmiha AYVERDİ, İlk Yayın Târihi:1939
(Sâmiha AYVERDİ’nin Fikir ve Gönül Dünyâsından Seçmeler)-İsmet BİNARK/Altay Kültür, San’at ve Eğitim Vakfı Yayınları:4 – ANKARA, Mart 2009
