Dostum!
Söyle bana, adımı ne koysunlar?
Hasta için, sabahın olması elbette yeni bir umut ışığı, bir şifâ muştusudur. Nâmuslu bir borçlu için de bunun tam tersi; yeni günün başlaması, ölüm gibidir.
Dostum, ben, hem hastayım, hem de borçlu! Söyle bana, adımı ne koysunlar?
Ne şifâ muştusu bekliyorum,ne de ölümden kurtulmak!..Acabâ adımı ne koysunlar?
“Geceler derdinden yatabilmirem!”
Geceler hiç bitmese… Senin derdin, canevimden hiç eksilmese…
Fırtınalar kopsa, şimşekler çaksa ve yağmurlar boşansa; geceler…
hiç bitmese!
Yoksa diyorum, rüzgârlardan Can Fırtınası yâhut rahmetlerden Yağmurtaşı, benim ismim mi olsun?
Ve… İster musalla taşına yatırmak için, isterse kundağa sarılmak için; beni, yağmurtaşıyla yıkasınlar. Son abdestim taştan olsun. İster, “mevtâyı nasıl bilirsiniz” diye sorsunlar; isterse:”ne güzel bebek bu,adını ne koyalım” desinler.Bütün adları onlara verdim.Ad koymasınlar ve bana Adsız desinler!Ama,her kim “Yetim” ünvânı taşıyorsa,bilsin ki,ben onun ikizi olmaya can atıyorum.O yetim,bu adı paylaşmaya rızâ gösterirse,yetimliği onunla severek paylaşabilirim.
Ezelden ebede kimde yetimlik nişânı varsa, biz onunla kardaşız,candaşız,hâldaşız demektir.
Dostum!
Söyle bana, adımı ne koysunlar?
“Rûhum bedenden oynar, yâdıma sen gelende!”
Gittiğin yok ki, yâdıma geldiğin olsa ve biri çıkıp sorsa:
Adın ne?
Adımdan kime ne? Onların taktığı isimden, namdan, nişandan bana ne!
Senin koymadığın bütün isimler, senin takmadığın bütün nişanlar helâl olsun benden yana… Helâl olsun âlem halkına!
Dostum!
Söyle bana, adımı ne koysunlar?