Sevenin, sevdiğini görme ihtimâlinin bile hayat kıvılcımı, yaşama sevinci olduğunu sâdece sevenler bilir.
Bu yürek çarpıntısının ne büyük deprem olduğunu, yalnızca, gözyaşı ırmağından bir damla içenler anlar.
Benim, seni görme ihtimâlim olamaz. Seni görmek için, ne ayağa ne göze ihtiyâcım var.
Hattâ ne de gözlerimi yummaya..
Evet, ihtimâle ihtiyâcım yok!
İhtimâl, o ırmaktan bir yudum içenler için söz konusudur.
Bense, o ırmakta yaşıyorum ve bir balık gibi, o sudan taşra çıkarsam ölürüm; biliyorum.
Gene de seni bekliyor ve seni görme ihtimâlini seviyorum.
Herkese senden söz etmek istiyorum:
..”işte, olanca sırrım bundan ibâret!” der gibi bakıyorum. Herkes, herkese “herkes” diye baktığımı sanıyor.
Hâlbuki, herkes dediğim sâdece sensin! Herkesi toplasam, sen etmezsin, fakat herkessin.
İstersen, bize oturmaya yatıya gelme.. arada bir şöyle uzaktan bak. yeter.
Irmak olma, deniz deryâ, rahmet olma.. küçücük damla gibi yaprağımdan bir ak, yeter.
Sayısız tonuyla her rengi verme bana.. gözlerinden gözlerime bir minicik mâvilik bırak, yeter.
