“Öfke gelir göz kararır, öfke gider yüz kararır” demişler. Bu kendi kendinin kontrolünden çıkmış insanın, sükûnet göstereceği veya sabredeceği yerde hiddet ve şiddete kapılması, sonunda ise mahcup olması demektir.
Yerinde söylemeyi ve yerinde susmayı bilmek için bir iç terbiyesinin şart olmasına ne güzel örnek. Eline, ayağına, gözüne kulağına, duygu ve düşüncelerine hükmedemeyen insan kendini ne kadar hür zannetse de bir esirden başka bir şey değildir.
Sâmiha Ayverdi, Hatıralarla Başbaşa