Yola devâm ediyoruz veyâ gittiğimizi, ilerlediğimizi zannediyorum.
O,durmadan konuşuyor.
Parça bölük de olsa, söylediklerini birbirine eklemeye; bu sözlerden bir şeyler çıkartmaya çalışıyorum. Henüz net anlamlar çıkardığımı söylemek, imkânsız… fakat ileride başaracağıma inanıyorum.
Şimdilik, bir “kırkambar” gibi bu yolda ne duymuşsam, kaydediyorum.
“-Bülbül sesinden ancak gonca zevk alır. Bahar müjdecisinin kuru yaprağa ne tesiri olabilir?”
Sakın diyorum kendi kendime; kendini “gonca” yerine koyma!
Gonca sen değilsin, yüreğindeki ve o yürek de senin değil! Bu söz, senin cevherine söyleniyor.
“-Hayâtın öyle geçsin ki; öldükten sonra bir yol toprağı olursan, senin üstünden geçenler, yolun tozundan incinmesinler.”
Eğer yol olacaksam ve bu konuda bana rey hakkı tanınırsa, ben, Han’a giden yolun tozu olmak isterim.
Bundan büyük şan, bundan âlâ şeref mi olur?
“-Bu han, öyle bir handır ki; oraya saman çöpü gibi giren, dağ gibi büyür. Dağ gibi gurur ve azametle gelen de saman çöpü gibi küçülür!”
Ben, saman çöpünü ve dağı düşünüyorum, o konuşuyor:
“-Saman çöpü nasıl olunur, dersen; yol boyunca ihtiyaç sâhiplerini araştırıp bulmak… Onlara yardım etmek, işlerini kolaylaştırmak; hangi dinden hangi ırktan olurlarsa olsunlar herkesin derdine dermân olmakla mümkündür, derim.
Dağ gibi olmanı, oraya gurur ve azametle girmeye çalışmanı tavsiye etmem!
Sen, biraz önceki yolu tercih et! Hiç bir zaman da “saman çöpü gibiyim” deme!
Bunu söylemesen bile, böyle zannettiğin an, bu yolları yeni baştan yürümen gerektiğini görür ve belki neyin nasıl olduğunu o zaman anlarsın.”
Öyle bir esâret ki; hürriyetin ta kendisi!
Öyle müşkül bir iş ki; basit ve kolay!
Öyle uzak ki; yanı başımda diyecek kadar, hattâ canevimde diyecek kadar bana yakın!
“-Sen seni bilmektir, pîre ülfetten garaz!”